paal







Van de erfenis waar de vorige bewoner me mee opzadelde (apenverdriet, koterij, coniferen, terras en betonnen pad) schiet steeds minder over, en dat is maar best, want de tuin zag er niet uit toen ik in het huis trok.
Gisteren liet ik één van de laatst overgebleven wasdraadpalen verdwijnen. Vriend Tom (die eerder afrekende met de andere palen) nam het voorbereidende graafwerk voor zijn rekening. Mij restte enkel het loshakken van het metswerk waarin de paal verankert zat, en dan nog een half uurtje sleuren en wrikken en trekken om de staak uit de grond te lichten. Makkelijk zat.
De artrose laat zich nu wel weer voelen (vandaar het bomma-knielkussentje op de bovenste foto), maar ach, 't ongemak weegt niet op tegen het heerlijke gevoel eindelijk van die storende paal verlost te zijn.


Reacties

Een reactie posten