ruine

Er is geen romanticus die kan weerstaan aan de dwingende aantrekkingskracht die uitgaat van een ruine. De blik glijdt langs ingestorte en overwoekerde muren, de geest mijmert over alles wat niet langer is. Mijn vader viel als een blok voor de charmes van Lenno, kon niet weerstaan aan de lokroep om er weer wat moois van te maken, op een paar uur was de koop gesloten.

Als eerste werd deze serre weer opgebouwd en de aangrenzende tuin heringedeeld. De serre in zijn oorspronkelijke staat heropbouwen, was relatief gemakkelijk. Getuigenissen genoeg om te schetsen hoe die er ooit uitzag. Over de indeling van de tuin was minder geweten. Er bestaat een document van 1600 dat de tuin omschrijft. Er was een loofgang en veel vormsnoei en fonteinen en beelden ter verfraaiing. De gigantische taxus is wellicht nog een overblijver van de vormsnoei waarvan sprake, en als je uit het kasteel komt, loop je nog altijd recht tot onder loofgang.

Met veel graafwerk zijn de fonteinen teruggevonden, relatief intact, de beelden zijn echter lang geleden al weggeroofd.

Aan de hand van een paar elementen, zoals de fontein en de ingang naar het kasteel en het bos, kon mijn vader een aantal assen herkennen, die wellicht het grondplan van de tuin vormden. Op basis van deze lijnen werden de groentenbedden uitgezet. Geheel in barokstijl, keurig omzoomd met buxus.

Al die tijd woonde mijn vader in een lekgeslagen huisje, zonder enig comfort, maar toch denk ik dat hij de juiste keuze maakte door de tuin eerst aan te pakken. De tuin is het kloppend hart van Lenno, dat altijd geleefd had van de opbrengsten van het land. De cirkel is nu rond, er woont weer een boer op het kasteel.