with a little help from my friends

Nu 't niet al te best met me gaat (ldvd ldvd ldverdomme) vind ik alle steun die ik nodig heb bij mijn vrienden en familie. De bezoeken en de afspraken en de mails en telefoontjes vliegen me om de oren. Hartverwarmend.
Woensdag vertrek ik weer naar Polen, er bestaat geen betere plek om weer om adem te komen.
Intussen heb ik ook veel afleiding in de praktische voorbereidingen van de reis. Wassen, strijken, bibliotheek, papierwinkel, maar vooral mijn tuin.
Het gazon staat er weer mooi kort geknipt bij. Wat een effect geeft dat gras maaien toch elke keer, daar kan geen enkele andere tuinklus aan tippen. Mijn vader vindt ook steeds zielsrust in dat maaien. Da's het enige karwei dat niemand in zijn plaats mag doen, tenzij bij hoge uitzondering. Ik hoop alvast op een voorkeursbehandeling.
Verder wil ik afmaken waar ik de vorige keer niet helemaal toe ben gekomen, het scheren van de buxushaagjes in de groententuin. Nog zo'n klusje waar je instant resultaat van hebt, en waar ik dus dol op ben. Wel nog vlug een slijpsteen in de bagage stoppen, want na één jaar gebruik is mijn vaders professionele heggeschaar (fiskar geloof ik) al botter dan het amateur-ding van gardena waar ik jaren tevreden over ben. Zorg dragen voor andermans goed is iets waar de Polen niet in uitblinken, al die jaren communisme laten zich niet zomaar uitwissen...