mannekes en vrouwkes ofte het verhaal achter de ginkgo biloba


De ginkgo biloba is een prachtige boom, eentje die mij steeds meevoert naar de tijd toen mijn moeder net gestorven was, en mijn vader de gewoonte aannam om ons elke schoolvakantie op reis te nemen. Wij bedachten pas op weg naar de autostrade waar we heen zouden gaan, of soms zelfs pas later.
Ooit probeerden we naar Nice te gaan, maar eindigden we in Barcelona. De eerste keer dat wij zomaar ergens heen reden, trokken we naar Oost-Duitsland, want de muur was net gevallen en we wilden wel eens zien hoe het er daar achter dat ijzeren gordijn uit zag. 't werd een memorabele trip, en 'k vind het nog altijd zonde dat mijn broer, die toen net aan 't puberen was, liever alleen thuis bleef.
't was in Weimar dat de ginkgo me voor het eerst opviel. Op elk denkbaar voorwerp en in de weinige toeristenwinkeltjes doken afbeeldingen van het blad op. Wist ik toen veel dat Goethe, die in Weimar geboren werd, de ginkgo in een gedicht vereeuwigde.
Jaren later werd ik pas echt verliefd op de boom. In de tuin van mijn school (st-Lucas Gent: nu wel in restauratie, maar hopelijk binnenkort weer in alle pracht te bezoeken) stond er een prachtexemplaar van, 'k koos altijd voor een plek aan het raam om er ten volle van te genieten.
Hoezeer de ginkgo me ook beviel, in mijn eigen tuin wou ik toch vooral fruitbomen planten. Het nuttige aan het schone koppelen, noemen ze dat.
Mijn keuze viel daarbij op de kweepeer, omdat die meestal zelfbestuivend is, waardoor één exemplaar volstaat om vruchten te krijgen. Wel handig, want veel plaats is er niet in mijn tuin.
Met veel goede moed begon ik aan een zoektocht naar de perfecte kweepeer, maar bij elk bezoek aan tuincentrum, kweker of plantenbeurs zonk ze me een beetje verder in de schoenen.
Toen op Beervelde duidelijk werd dat ik ook daar geen mooie kweepeer zou vinden, kwam ik weer bij oude liefde ginkgo uit.
Een beetje impulsief, zo gaat dat wel vaker bij mij, maar tuinfreak Joris was erbij en hij steunde mijn keuze. 'k ga er dus geen spijt van krijgen.
Dankzij Katelijne van de blauwe berg (check die site, schoon dingen dat zij maakt!!) weet ik nu dat de vrouwtjes van de ginkgo een fijner parfum verspreiden en daardoor ook meer begeerd worden. Enfin, er valt over te discussiëren, meer details zijn te vinden op deze pagina.
De ginkgo is wel een uiterst trage groeier, het meeste plezier zal hij bieden aan degenen die na mij komen. Maar ach, bomen plant je nu eenmaal niet voor jezelf, maar voor de volgende generatie.


Reacties

  1. Een mooi en groot exemplaar van de Ginko vind je in "La Bambouseria de Prafrance" in de buurt van Alès. Ik was als kind helemaal verwonderd over het feit dat een boom rokjes als bladen kom hebben.

    En inderdaad voor bomen geldt "Boompke groot, planterke dood".

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Weet je nu al of het een mannetje of vrouwtje is? Amai uw zonnebloemen en dalia's staan er schoon bij!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. oooh, just, de clou van t verhaal toch wel vergeten zeker!!
    de boom draagt pas na een jaar of 28 vruchten, dus voor die tijd weet ik niet of ik met een manneke of een vrouwke te maken heb, want ik ben er wel aan gaan ruiken, maar daar werd ik niet slimmer van... geduld is een mooie zaak...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ik vind van mezelf dat ik veel geduld heb, maar zoveel weet ik niet of ik kan hanteren :) Succes

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten