Mijn tuin geeft uit op een doodlopend paadje dat in principe alleen voor de eigenaars van de aangrenzende woningen toegankelijk is. In praktijk wordt het ook gebruikt om de hond uit te laten en als sluikstort. zucht...
Toch ben ik blij met deze doorgang, niets zo vervelend als met tuinafval en bouwpuin door het huis te moeten.
Tot voor kort verschool ik me tegen ongewenste blikken achter een haag van coniferen en groenblijvende heesters. Een erfenis uit de jaren 70 of 80 en spuuglelijk. De haag ging samen met de apenverdriet tegen de vlakte, ergens in september. Ik had daarbij gevraagd om ook de wortels weg te frezen, maar dat werkje werd niet erg precies uitgevoerd. Toen 'k niet veel later een sleuf wilde graven om er haagbeuk te kunnen zetten, gaf ik het dan ook al snel op. De haagbeuk was intussen aangekocht, en bleef een hele winter ingekuild. Met de eerste zonnestralen ben 'k de achtergebleven wortels nog eens te lijf gegaan. Ze gaven al een heel stuk makkelijker mee, en binnenkort kan de haag de grond in. Volgens de tuinkalender ben 'k daar al te laat mee, maar ik ga 't er gewoon op wagen. Morgen wordt mooi weer verwacht, ik weet weer wat gedaan.
Reacties
Een reactie posten