hulptroepen

Voor je kan opbouwen moet je afbreken...
Van mijn buren (vooral de ouderen onder hen) hoor ik niets dan lof over de tuin van de vorige eigenaar. Het was ooit een pracht van een tuin met de mooiste planten en het fijnste gazon. Een hof van eden waar geen sprietje onkruid het beeld verstoorde.
Ikzelf zag een saaie grasmat, een draak van een boom (apenverdriet) treurige coniferen, een spuuglelijk terras (zo lelijk dat het door een blinde gekozen lijkt) en een op instorten staand kweek-kastje van golfplaten. Een betonnen pad leidde naar een gifgroen bekaert-hekje, waarachter een muur van betonplaten zich uitstrekt.
Over smaken en kleuren...
Thomas sloopte de serre van golfplaten en van het betonnen paadje schiet intussen ook niets meer over. Gerrit hielp dat afbreken en wegvoeren. Ikke gelukkig, maar buurvrouw Rosa blijft er schande van spreken. Zo'n prachtig en nuttig pad... nooit slijk aan de voeten.
het bekaert-hekje laat ik staan. T is wel zo handig om de tuin in of uit te kunnen zonder door het huis te moeten.
Naast het hekje stonden ooit wat coniferen en andere groenblijvers. Spuuglelijke relieken uit de vroege jaren tachtig die ik samen met de apenverdriet liet weghalen. Het grootste deel van de wortels werd toen ook uitgefreesd, wat er overbleef is erg hardnekkig en laat zich moeilijk wegwerken. Hulplijntje Tom kwam deze herfst het werk verlichten. T was al behoorlijk koud, de snottebellen hingen aan mijn neus, en 'k was brak van 't nachtje uitgaan de avond voordien... Erg veel heb 'k toen niet gedaan, maar Tom liet de spierballen rollen. Waar ooit de paal van de wasdraad zat, liet hij een gapend gat.

Goed zo Tom!